Eitjes van de groene schildwants op onze tuintafel. Heel sterk ingezoomd.
Mijn pink erbij en de 26 eitjes. Om een idee te geven. (gemaakt met mijn mobiel).
Vanochtend zaten we te ontbijten in ons tuintje. Het is een aangenaam plekje met veel groen. Op ons tuintafeltje staat normaal een bak met nieuw gekweekte plantjes. Nog in een bak om de slakkenhoos in de tuin nog even wat weg te houden bij de plantjes. Elke dag pluk ik daar de slakken weg, terug de tuin in. Nu om te ontbijten was de plantenbak even aan de kant gezet. Eronder zaten 26 knalgroene mini-eitjes verstopt. Via de superapp “Obsidentify” kwam ik er achter dat het de eitjes zijn van de groene schildwants. Ze zijn in een prachtig patroon gelegd. Wiskundig heet dit de “dichtste bolstapeling” of “dichtste pakking”. Een hexagonale vorm. Heerlijk als je gewoon kunt zien wat er bedoeld wordt, nadat ik het had opgezocht op internet.
Prachtig hoe in de natuur patronen zichtbaar zijn. Ritme, regelmaat. Orde zelfs. Elk bolletje neemt zijn plaats in en daarmee vormt het een patroon. Zo ook zichtbaar in verschillende planten. De gulden snede is vaak terug te zien. Intrigerend! Maar zo ook dus bij deze mini eitjes. Een foto laat de maat van de eitjes zien doordat ik mijn pink erbij gefotografeerd heb. De foto maakte ik met mijn mobiel. Ze zijn echt klein.
Mijn huidige zijn maakt dat ik de foto’s wat meer op mijn eigen terrein maak. Minder verder van huis. Dat komt hoop ik wel weer. Dus met de macrolens vergroot ik mijn mogelijkheden zeer. Ik zoom in en daar opent zich een nieuwe wereld. Een beetje zoals naar binnen keren in mezelf, wat momenteel gebeurt en past.
Een nieuwe situatie, een nieuwe wereld. Daar is veel te leren en rond te kijken. Het liefst weet je dan alles al, …. maar dat is niet zo en dat is ook mooi. Ik heb alle tijd te ontdekken wat er in de binnenwereld te vinden is. Dat is natuurlijk ook nooit klaar. De parallel met fotografie gaat nog verder op. De lens keert het beeld op de sensor. Dat doen wij ook met het licht dat binnenkomt in onze ogen en gekruist wordt doorgegeven naar onze hersenen.
De blik naar binnen keren geeft voor mij datzelfde gevoel.
Waarom die vaatkrampen in mijn hart…? ik moet op een nieuwe manier kijken. Via dit leven naar vorige…., bv. Mijn blik veel verder verdiepen en verruimen. Tijd en ruimte. Die moet ik nemen en innemen. Verder inzoomen en daar weer uitzoomen. (macrofotografie).
Dit leven als sensor van vorige levens.
Er is een hoop te bezien en te ontdekken.
Dit beeld krijgen door een beeld/foto te maken van de eitjes van de groene schildwants vind ik leuk.
De schildwants is al niet groot, de eitjes heel klein en het is groots wat er gebeurt. Een nieuwe generatie. Nog steeds gebeurt dit. Ondanks alle donkere en zware gevoelens rondom klimaat en natuur, waar ik zwaar aan til. Ik kan me erg verwonderen over hoe het leven toch zijn weg vindt, bijna tegen alle stroming in. Dat vind ik dan weer heel hoopvol en maakt me nog gemotiveerder te doen wat ik zelf kan doen om een beter milieu en klimaat na te streven. Niet beter, maar het te herstellen. Het bevestigt in wat we al doen. Nu nog met meer mensen en bedrijven en…. Eigenlijk alleen maar met meer mensen, dan volgt de rest vanzelf. Elk mens is micro. Mensen werken weer ergens, samen, ook in bedrijven. En ook in de grote bedrijven en dan worden die paar mensen veel mensen en kleine bedrijven en ook grote. Dus macro, onze moeder aarde. Goh, dat doet ineens denken aan de hexagonale vorm. Elk bolletje op zijn/haar eigen plaats. Wij ieder als bolletje onze ruimte innemend op onze mooie planeet om haar gezond en heel te maken en te houden. Als we luisteren en voelen komen we allemaal op de plek waar we horen! In de vorm die het hoort te zijn. Ik luister….
Zo gaat dat. De eitjes zijn nu bijna niet te zien. (gemaakt met mijn mobiel).