Metafoor

Rode ibis in de Vughtse Gement metafoor voor mijn proces.

In een onbekend land toch je weg weer vinden en heerlijk wormen en andere beestjes uit de moerassige modder peuren van de Vughtse Gement. Helemaal in je element. Ook al ben je niet in het noorden van Zuid-Amerika, waar je kreeftjes, beestjes uit de modder peurt onder de tropische zon. Rood door de kleurstof van de gegeten kreeftjes. Het is bijna fluorescerend rood-oranje. Zo misplaatst in onze omgeving. Zulke knallende kleuren zien we bij ons niet zo vaak bij dieren. We associëren dat echt met de tropen. Per ongeluk hier terecht gekomen, maar wel vrij. Een vast rondje heeft hij/zij intussen. Vanachter het dijkje komt ze naar voren gevlogen. Tot op een paar meter van de weg. Onverstoorbaar, voelt zich onbedreigd door de genietende toeschouwers op het pad. Haar snavel steeds in de modder stekend en pikkend om vervolgens weer een prooi te verorberen. De poeletjes afstruinend. Later weer terug naar achter het dijkje.

Nu de metafoor. Na mijn diagnose wilde het werken en de dag doorkomen maar matig lukken. Dat is dan nog onderschat.

Vrij radeloos kwam ik binnen bij de Tolbrug, het revalidatiecentrum aan de Vughtse Gement bij het ziekenhuis. In ongeveer 3 maanden heb ik mijn draai weer kunnen vinden in het leven. Met nog de fysieke klachten en beperkingen aanwezig. Het was een onbekende wereld waar ik mijn “wormen” niet meer kon vinden.

Nu scharrel ik er tevreden weer rond. Afscheid genomen van een aantal zaken die in de tropische wereld gewoon waren, zoals bijvoorbeeld de zon voor de Ibis. Ik ben zo dankbaar dat dit traject voor mij mogelijk was. Met verschillende therapeuten elke week 1 of 2 x contact. Een volle werkweek als je kijkt naar de energie die ik heb te besteden. Kijken naar jezelf. Oefenen met wat kan, ervaren wat niet kan. Er achter komen dat je te allen tijde een keuze hebt. Dat is een open deur, zou je denken. Maar als je de keuzemogelijkheden niet meer ziet, is het een verademing als je die met deze hulp weer wel kunt vinden, die deuren.

Nu heb ik een basis gelegd, daarmee kan ik verder. Hoeveel ik kan en niet kan op een dag. Uitgebalanceerd ingedeeld. Vanuit deze basis ga ik verder zoeken. Wat kan er weer met Christiaan, met werk, hobby’s, met contacten, huishouden… enz. Steeds hele kleine stapjes opbouwen en daar royaal de tijd voor nemen. Weer opbouwen, met een niet vastgelegd eindpunt. Er is weer een toekomst. Ik voel me weer mezelf, ben mentaal weer veel stabieler. Ik kan weer verder. Met een horizon, in mijn tempo en met de gereedschappen die ik aangereikt heb gekregen. Wat een cadeau om te mogen ontvangen. Dank aan Ilse, Linda, Dorien, Nienke, Dr. Smits. Jullie verstaan de kunst om aan te sluiten bij jullie patiënt/cliënt, bij mij dus. Ik voel me gezien en gehoord, heb een intensieve en goede tijd gehad. Aansporing waar nodig en een halt waar nodig. Nogmaals dank. Ik voel me bevoorrecht!

De Ibis heeft haar weg vervolgd, denk ik. Ik heb haar niet meer gezien. Maar deze knalrode ontsnapte vogel, Ibis houdt een speciaal plekje in mijn hart, gekoppeld aan mijn proces en het team van de Tolbrug!