Na 2 turbulente weken ben ik vandaag weer met mijn camera naar buiten geweest. Wat een genot! Nog niet met de grote lens. Dat is nog te zwaar, schat ik in. De camera met de macrolens (de 100 mm.). Het bracht me even in het nu. Zonder zorgen over mijn gezondheid en de toekomst. Wat is de natuur toch helend. En het maken van mooie beelden ook, wat mij betreft.

Het is 26 januari en de krokusjes piepen met hun prachtige kleur weer boven de grond. Nog maar een enkeling. De vogels vechten om een nestplaats.

Vandaag zag en hoorde ik: staartmeesjes, een goudhaantje, koolmezen, eksters, kraaien, kauwen, veel meerkoeten, waterhoentjes, eenden kuif en wilde, meeuwen, blauwe reiger, vlaamse gaai. Zwammen, prachtig afgebroken riet, drijvend op het water. Oude stammen van gevallen bomen, aan het vergaan. De wilgen, elzen en berken laten hun prachtige warme gloed van de lente zien. Zij staan op springen. De sapstromen volop stromend.

Ik vergat de tijd. Wat een heerlijkheid. Ik vergat de problemen van mijn hart. Even alleen maar zijn.
Lang bij de meerkoeten rondgehangen. Zij hebben van die fantastische voetjes. Hun verenkleed is ook zeer de moeite waard. Ze zijn niet schuw en laten zich makkelijk benaderen.


Het lijken wel geschubde blaadjes, dinopoten? Slangehuid? Wonderlijk.
Ze scharrelen met een grote groep op het gras. Pikkend, elkaar steeds in de gaten houdend, en mij.
Het goudhaantje was mijn eerste, ik had er nog nooit een live gezien. Dat zijn altijd leuke momenten. Ik heb wel een foto, maar eigenlijk niet mooi genoeg voor de website. Toch even als bewijs

Samen met de staartmezen produceren ze minigeluidjes. Piepjes, lieflijk.
Wat een heerlijke manier om in het nu te zijn. In de kou, regenachtig. Heerlijk fris. Ik durf weer alleen naar buiten. Vertrouwen komt weer. En zo door!
Nog even wat afbeeldingen van zwammen. Zo mooi altijd.


De komende tijd blijf ik naar buiten gaan. Langzaam ontstaat er rust en minder ongerustheid. Nu concentreer ik me sinds jaren voor het eerst op mezelf. Dat is een nieuwe ervaring en lukt niet steeds. Het wordt langzaam stiller en rustiger in mij. Ik krijg er de tijd voor. Benieuwd waar het toe leidt. Lezen, bestuderen van de antroposofie, wandelen, rusten, stil zijn. Helen.
Comments