Angst

Spinnen staan voor mij symbool voor eerder overwonnen angst!

Het zijn allemaal fases waarin je terecht komt. De angst hield ik redelijk buiten. Nu is de angst binnengeslopen. Afgelopen donderdag, nu bijna 1 week geleden, was ik bij de Cardioloog in het Radboud ziekenhuis. Om 8 uur het ECG en om 8.15 uur de afspraak bij de cardioloog. Hoe vroeg sta ik op? Ik wil er op tijd zijn? Ik heb geen patiëntenpas? Hoe meld ik me dan aan? Na navraag blijkt de Patientenpas niet meer nodig. Wel moet u zich aanmelden, de eerste keer, bij de inschrijfbalie. Hoe laat is die open? Haal ik mijn afspraak dan wel? Dit is altijd al mijn zwak geweest. Ik ben bijzonder bang te laat op een afspraak te komen. Dan maar vaak te vroeg is mijn tactiek lang geweest. 5.30 uur opgestaan. Rustig ontbijten is wat ik ook al lang doe. 6.30 Uur in de auto. In de hoop geen files tegen te komen. Het ging echt vlot. Geen file. Maar in de auto voelde ik het beklemmende gevoel weer. Knijpend op de borst, pijn, uitstralend naar mijn schouder, schouderbladen. Gejaagd gevoel. Mezelf toegesproken: je haalt het makkelijk en zo niet…. Wat dan nog. Zenuwen, niet eens voor het gesprek. Wat misschien wel reëel zou zijn geweest. Alleen maar door alles er omheen. Nog steeds te vroeg bereik ik de poli. Daar wachten in de rode sectie. Nog steeds dat vreselijke gejaagde gevoel. Voor het ECG werd ik 8 min. vroeger dan gepland binnengeroepen. Fijn. Terug naar de wachtkamer via de coronalooproute. Later door de cardioloog binnengeroepen. Een zeer zakelijk en strak gesprek. De leiding strak door de cardioloog genomen en gehouden. Zij wilde de informatie die ze nodig had. Dus…. Niet alles gevraagd wat ik wilde vragen. Ik kwam er niet tussen en onthouden is niet mijn sterkste punt. (Verder onderzoek volgt, coronaire functietest (wachttijd 6 weken) en MRI van het hart (wachttijd 3 mnd)). Om 10.30 uur zou ik naar de hartrevalidatie gaan. Dat heb ik laten varen. Dat was gewoon teveel stress.

Zo vergeet ik alles!

Sinds dit bezoek is de stress en de angst binnen. Maandag bij de hartrevalidatie kreeg ik weer pijn op de borst tijdens inspannen. Fysio: Te hard van stapel. De laatste inspanningsronde op een rustwattage gedaan en met de opdracht naar huis: “vandaag niets meer doen.” ( Ik heb al bijna niets meer in mijn agenda vw. dit snelle stressgevoel). Foto’s maken met volle bepakking (camera, lenzen, statief), daarvoor is een inspanning/wattage van 160/190 watt nodig. Ik haal nu niet eens 100 watt. Ik moet dus nog meer loslaten. Dit valt tegen. Via bewegen had ik het gevoel weer wat op te bouwen. Nu moet ik weer luisteren naar wat ik voel. Als ik dat doe dan zit ik op de bank en doe ik niks. In de nacht voel ik het het ergst. Ik val moe in slaap en word naar wakker (na 10-20 min). Met pijn op de borst. Dan is er angst, ook om dood te gaan. Niet als angst om dood te zijn, maar als angst om niet meer hier te zijn. En die laat zich niet sturen in de nacht. Ik wil weer aan het werk, ik wil lekker inspannen, ik wil foto’s maken, ik wil….! Ik wil wel luisteren, maar ik heb zo lang door dit gevoel heen gewerkt. Al jaren. Waar doe ik goed aan. Wat kan nog wel…. Ik weet het even niet meer. Er zal ook niet vandaag een antwoord op komen. Hoe ziet de toekomst eruit?

Nu heb ik erkend dat ik dit niet alleen kan. Hoe met stress omgaan, want stress geeft direct reactie op mijn hart. Ik heb hulp gevraagd en wacht op reactie.

Fotospullen, statief, camera, grote lens, rugzak, verrekijker. Samen rond de 10 kg.